Ik heb een enorm inspirerende collega en vriend die ik met regelmaat heb uitgenodigd op mijn trainingen als Inspiratiespreker. Je ziet hem op de foto staan bij deze blog. Ik vroeg hem dan om zijn verhaal te delen met de groep wat mega pakkend is, ik ben dan ook heel dankbaar dat ik het ook op deze wijze mag delen van hem. Als je deze man ziet dan zou je niet zeggen dat hij vroeger, volgens mij zelfs tot zijn 27e ofzo, toch echt best onzeker was.

Als je deze man (nu 37) ziet dan bestempel je hem namelijk als een man van de wereld. Leuke babbel, legt makkelijk contact met mensen, succesvol in zijn job en dit jaar gaat hij samen met zijn vriendin naar Afrika om daar hun droom te realiseren. Zij gaat medische hulp bieden aan een medisch centrum van een kinderdorp en hij gaat een sportveld voor de kinderen daar realiseren. Ik bedoel.. Hoe inspirerend is dat?! Alle zeker- en veiligheid achter laten en bijna een jaar lang weg gaan. Ze hebben een eigen stichting opgericht om dit te kunnen bekostigen, deze zal ik onderaan deze blog benoemen. Als je wilt dan kun je ze via hun site volgen en ze eventueel sponsoren offcourse.

Maar terugkomend op zijn inspiratietalk tijdens mijn trainingen. Tijdens zijn verhaal vertelt hij vaak over hoe hij opgegroeid is in het veilige Twente, hoe hij altijd toch best onzeker was, dacht dat anderen stappen maakten en succes hadden in sport en schoolprestaties, op kamers gaan, verder studeren, de wereld zien, ondernemen en ga zo maar door. Zij, maar niet hij. Hij was maar gewoon. Die ambities moest hij niet hebben, want zou zeker mislukken. Mijn mond viel letterlijk open van verbazing toen ik hem dit voor de allereerste keer hoorde vertellen.

Op zijn 27e liep een relatie op de klippen en hij was heartbroken. In zijn liefdesverdriet besloot hij dat hij even weg moest en boekte in een opwelling een ticket naar Peking. Alleen wel te verstaan. Dat was mega ludevedu dus. En tijdens zijn verhaal vertelt hij dan over het moment dat hij in het vliegtuig zit en dat hij halverwege is en een totale error krijgt. Dat hij denkt “kak, ik heb geboekt naar PEKING”. Dat hij finaal in de stress schiet, het helemaal warm krijgt overal en alleen maar kan denken van OMG waar ben ik aan begonnen?!

Vervolgens komt het moment dat ze landen, hij stapt uit en hij ziet dat alle borden in chinees zijn. Praktisch geen een Engels, Nope. En dat in 2007. De mensen zijn chinees, de tekens zijn chinees en hij slikt een paar keer, zoekt een taxi en weet met gegevens zich netjes af te laten zetten bij zijn hotel. Waar hij vervolgens (zoals hij het zelf omschrijft) naar zijn kamer is gesneld om daar onder de dekens te gaan zitten waar hij weer rustig tot zichzelf kon komen.

De volgende dag bedacht hij zich vervolgens dat twee weken lang alleen die hotelkamer het ook niet zou worden. Dus hij pakte zijn lonely planet erbij. Uiteraard wou hij graag de hoogtepunten van de stad zien en hij besloot dat het hem ging lukken. Als lange lummel met kop en schouders boven de rest uit, bewapend met het plaatje van de Verboden Stad uit z’n boek en een bonzend hart in de keel lukte hem het met handen en voeten om zijn doel te bereiken. ‘s Avonds kwam hij dan terug op z’n kamer en met de dag groeide zijn vertrouwen “ik doe dit gewoon, het lukt mij!” Steeds weer zette hij een nieuwe stap buiten zijn comfort zone.

Dit was een reis waarvan hij anders terugkwam dan dat hij vertrok. Hij had een nieuwe cultuur leren kennen, nieuwe dingen gegeten, nieuwe mensen leren kennen (waar hij nu nog contact mee heeft), maar bovenal, zichzelf leren kennen. Deze reis heeft zelfs geleid tot zijn beslissing om elk jaar een reis alleen te maken, waar hij telkens weer bewust uit zijn comfortzone gaat. Ieder jaar weer angst geeft hij mee aan mijn groep, want het stretchen dat doet even zeer. Maar ook elk jaar weer een rugzak vol met ervaring en zelfkennis. Heel waardevol geeft hij ons mee.

Zijn conclusie naar aanleiding van dit verhaal:

Vaak ben je te bang!

We zijn tot veel meer in staat dan we denken. Als je het kunt dromen dan kun je het doen. 

Hij zegt dat dan letterlijk tegen de groep waar hij op dat moment voor mag spreken. Ik hoor zijn stem in mijn hoofd nu ik dit opschrijf. “Vaak ben je te bang”. Vaak maakt ons hoofd dingen spannender aan de voorkant dan dat ze werkelijk zijn. Vaak geven we onze ‘ja, maren’ te veel ruimte. Vaak hebben we al zoveel worst case scenario’s bedacht aan de voorkant, dat we niet meer durven op het moment suprême zelf. Vaak zijn we dus te bang.

En dat is niet gek trouwens. Want het is de taak van onze hersenen om ons veilig te houden. Om gevaren in te schatten zodat we kunnen overleven. Dus ja, alles wat nieuw en onbekend is, dat is nog niet in te schatten van tevoren. En dus vinden we dat spannend. En dus vrezen we die momenten. In feite vrezen we onze eigen grootsheid. We vrezen hoe groots we kunnen zijn als we daadwerkelijk al die dingen gaan doen waar we van dromen.

We vrezen de krachtige wezens die we werkelijk zijn. Want we zijn vaak niet gewend om al die ruimte in te nemen voor onszelf. Om buiten de gebaande paden te bewandelen en om ons hoofd boven het maaiveld uit te steken. Voor ons geldt vaak een ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ mentaliteit, wat zullen anderen wel niet van mij denken en dat moedigt je niet aan om te shinen.

En als jij ervoor kiest om je hieraan te conformeren, dan zal je niet jouw grootsheid gaan omarmen. Dan zal je geen gebruik maken van alle potentie die er in jou zit en dan zal jij jouw dromen niet verwezenlijken. En jouw ziel of intuïtie, zij weet dit. Zij is dat stemmetje die steeds weer naar boven komt en zegt “maar er zit zoveel meer in mij dan dat er nu uit komt” of “ik wil iets anders, ik wil gaan doen wat ik allerliefste wil doen” of “ik wil de wereld ontdekken” of “waar ik nu woon, dit past helemaal niet meer bij mij” etc.

Hoe duidelijk hoorbaar dit stemmetje is, dat ligt er vaak maar net aan hoe veel aandacht jij haar geeft. Want zoals we allemaal weten ‘wat je aandacht geeft dat groeit’. Geef je haar de ruimte en kan je haar duidelijk horen? Of dender je over haar heen, door nog harder te werken of nog meer te gaan doen wat anderen van je verwachten en vooral door niet te luisteren en haar te overschreeuwen met de stem van jouw verstand. Zo ja, dan kan het zijn dat haar stem wat meer gedempt is en dat je beter en met meer aandacht moet luisteren om haar te horen. Misschien fluistert ze wel. Maar weet: Ze is er altijd! Zij is de stem van van jouw hart en zoals Paolo Coelho in zijn boek de Alchemist zo mooi zegt:

“You will never be able to escape from your heart. So it is better to listen to what is has to say.”

Mijn vraag aan jou is natuurlijk of jij al luistert naar de stem van jouw hart? Gun jij jezelf al de ruimte om te doen wat jij het allerliefste zou willen doen? Want ik geloof dat ook jij weet, diep van binnen, dat je alleen 100% echt gelukkig kunt worden als jij gaat doen wat jij het allerliefste doet.

Weet jij al wat dit is en wil je het echt de ruimte geven en in de wereld zetten, begin dan met het te delen hieronder in de comments. Ik lees ze heel graag en ik ben enorm nieuwsgierig naar wat dit verhaal in jou triggert.
Laat je het ons beiden weten? Ik weet zeker dat hij ook mee leest namelijk!

PS. Wil je mijn fijne collega en vriend en zijn vriendin supporten in hun droom met het helpen van kinderen in Afrika dan kan dat via deze link: www.ubuntu-Afrika.nl of volgen op Facebook https://m.facebook.com/UbuntuAfrika

Lees hier mijn andere blogs of beluister mijn ‘Uplift your life’ Podcast voor nog meer inspiratie & tips om je hart te volgen.