Ken je dat? Dat gevoel dat wanneer jij de dingen niet regelt dat het niet gebeurd? Niet, of niet goed genoeg. Niet conform jouw standaarden in ieder geval! En dat irriteert je mateloos. Want jij weet hoe belangrijk is dat alles goed geregeld is. Jij weet namelijk dat er altijd iemand de dupe is wanneer jouw collega, jouw man of iemand anders zijn zaakjes niet goed geregeld heeft. En wat doe je wanneer je dit bespeurt? Exact! Je loopt het gat wéér dicht voor ze. Want jij, met jouw verantwoordelijkheidsgevoel kan niet aanzien hoe alles in de soep loopt. Dat is niet hoe jij werkt, dat is niet waar jij voor staat en dat is niet hoe het heurt.
Vorige week sprak ik een super getalenteerde dame. Zij heeft een belangrijke financiële functie en is verantwoordelijk voor de verwerking van alle transacties binnen haar bedrijf. En in haar geval geldt dat zij hun leveranciers niet kan betalen wanneer haar collega’s geen akkoord hebben gegeven voor de facturen. Maar het meerendeel van haar collega’s is laks in deze akkoorden. Het is “zo’n dingetje dat ook nog even gedaan moet worden”. Het is niet hun corebusiness. Het is een klusje wat erbij hoort en het is het eerste klusje waar ze op verzaken als ze andere dingen te doen hebben. Maar ondertussen krijgt zij het op haar bordje. Deze dame ontvangt de aanmaningen, zij is degene die de boze leveranciers aan de lijn krijgt met al hun frustraties en dreigementen van dien.
Dus wat doet deze dame, deze super getalenteerde vrouw die tegenover mij zit met een torenhoog verantwoordelijkheidsgevoel? Ze loopt het gat dicht voor haar collega’s en zij gaat hun werk doen. Zij wordt geraakt door de frustratie van de leveranciers. Zij vind dat iedereen op tijd betaald dient te worden.
Want dat is één van haar normen en waarden. En dus gaat zij achter het akkoord aan. Zij gaat alle papieren en afspraken nalopen en het werk doen wat haar collega waarschijnlijk gewoon weet uit zijn hoofd. En dus werkt zij met regelmaat over en heeft ze structureel te weinig uren in haar dag. En terwijl ze tegenover mij zit zie ik de tranen over haar wangen lopen, want ze is zo moe. Ze is zo moe, want haar werk is nooit klaar in de uren die ervoor staan.
“Wat zou je nodig hebben?” vraag ik haar. “Dat mijn collega’s allemaal hun werk doen, zodat ik voldoende tijd heb om het mijne te doen” verzucht ze. “Want anders?” vraag ik haar. “Anders dan doe ik het werk voor hen wanneer zij het laten liggen omdat ik het zo belangrijk vind dat het goed gebeurd” antwoord ze tot mijn vreugde. En ik zeg vreugde omdat het enorm helpt dat ze weet wat haar valkuil is. Dat ze zich daar in ieder geval bewust van is. Ze weet nog niet hoe ze eruit kan stappen, uit het patroon. Maar dat ze het doet, die claimt ze al. En kijk, dat is één blinde vlek minder waar we in ieder geval niet eerst op zoek naar hoeven.
We stellen samen vast dat er een hele mooie kwaliteit ten grondslag ligt aan het overnemen van andermans werk. Namelijk haar grote verantwoordelijkheidsgevoel.
Herken jij dit ook bij jezelf? Zo ja, weet dan dat dit ook voor jou geldt. Ook jij neemt het soms van een ander over vanuit één van jouw kwaliteiten. Wellicht is het bij jou ook een groot verantwoordelijkheidsgevoel of misschien komt het bij jou uit een ander talent voort. Maar anyway, talent of niet. Het is geen talent meer als je er in doorschiet. Als jouw talent met jou op de loop gaat ipv andersom. Net zoals bij de dame die ik coach, is het haar valkuil, de obsessieve drang om andermans werk over te nemen, die het in haar hoofd voor het zeggen heeft. En dat helpt niet.
Want op deze manier veranderd het systeem niet. Op deze manier gaan de mensen om jou heen niet hun verantwoordelijkheid leren oppakken als jij het continu voor hen blijft fixen. En geef ze eens ongelijk. Ik zou dat ook niet doen als ik één van hen zou zijn. Het is toch heerlijk als het voor mij gefixt wordt? Terwijl ik het misschien wel wil doen als ik mij er van bewust zou zijn, vergis je daar niet in! Maar tot nu toe heb ik nog niet de hinder ervan ondervonden wanneer ik het niet doe want er is altijd iemand die het voor mij fixed. En dus vind ik het wel okay.
En dus zei ik tegen mijn coachee. “Hoe kan jij verwachten dat jouw collega’s jou serieus nemen als jij jezelf niet serieus neemt?”. Met grote ogen keek ze me aan “Wat bedoel je?” vroeg ze. Ik vroeg aan haar “Kan jij me nu vertellen wanneer jij zelf tevreden bent over jouw werk aan het einde van het jaar? En kan jij mij ook vertellen waar jij het einde van het jaar op beoordeeld wordt door jouw leidinggevende?” en ik zag haar denken om vervolgens terug te komen met haar antwoord “Een aantal jaar geleden wel, tegenwoordig niet meer”. En daar zit mede de crux voor haar.
En als jij haar situatie herkent dan stel ik aan jou dezelfde vraag. Weet jij wat jouw doelen zijn? Wanneer ben jij tevreden over het werk dat jij doet? Weet jij wanneer jij een ‘uitstekend’ als beoordeling krijgt aan het einde van het jaar? En wanneer is het een ‘goed’? Wat moet je daar allemaal voor doen en opleveren? Kortom, wat wil jij voor jezelf en wat wordt er van jou verwacht?
Want dit is zo belangrijk om te weten! Zeker als jij een hoog verantwoordelijkheidsgevoel hebt en jij jezelf er met regelmaat op betrapt dat je andermans werk aan het fixen bent omdat jij alles ziet wat er gebeuren moet. Want hoe kan je überhaupt gaan werken aan je grenzen aangeven, aan het terug leggen van verantwoordelijkheid naar waar hij hoort als je zelf niet eens weet waar jij voor staat of waar jij verantwoordelijk voor bent?
Dus ga eens na voor jezelf wat jouw zakelijke doelen zijn. Zodat jij weet tegen welk werk je sowieso JA gaat zeggen. En als je ziet dat een ander zijn of haar rol niet pakt, als je ziet dat die ander verzaakt en je voorziet ook de consequentie er van dan laat het gebeuren. Geef de ander netjes aan wat zijn/haar verantwoordelijkheid is en vraag of hij deze wilt pakken. Geef ook aan wat de consequentie is als hij/zij het niet oppakt en verwijs mensen die daar de dupe van zijn dan ook door naar hen wanneer ze bij jou verhaal komen halen.
Stop met fixen voor de ander en start met fixen voor jezelf. Het is een prachtige eigenschap die verantwoordelijkheid van jou, maar alleen zo lang jij aan het roer staat. Je hoeft niet oververmoeid te zijn aan het einde van een werkdag. Je hoeft namelijk niet een structurele race tegen de klok te leven. Maar het vraagt wel van je dat jij stopt met de verantwoordelijk op te pakken voor een ieders werk om je heen en dat je start met als allereerste te zorgen voor jezelf en jouw werk.
En dat lieve lezer, is niet egoïstisch. Dat is het mooiste wat jij kunt doen voor zowel jezelf als jouw werkgever. Als jij blij wordt van dat wat je doet, dan ben je scherper, productiever en dus een betere werknemer voor jouw werkgever. Doe je het structureel niet, dan ligt het gevaar dat je opbrand op de loer. Dus go for it! Ga voor jezelf en doorbreek het patroon. Net zoals mijn coachee het kan weet ik dat jij het ook kan.
Ik wens je heel veel succes toe en ik ben benieuwd naar welke ervaringen jij hebt op dit vlak of naar wat je uit deze blog haalt. Ik zou het heel leuk vinden als je mij het hieronder laat weten.
PS: wil jij ook meer jouw grenzen aan leren geven maar voel je tegelijkertijd aan alles dat deze werkplek waar je nu zit het echt niet meer is voor je? En wil je ontdekken wat het dan wel zou moeten zijn? Geef je dan op voor mijn gratis online Masterclass “In 3 stappen vol zelfvertrouwen op weg naar jouw droomjob”.
Lees hier mijn andere blogs of beluister mijn ‘Uplift your life’ Podcast voor nog meer inspiratie & tips om je hart te volgen.
0 reacties